استروبوسکوپی برای کودکان

استروبوسکوپی برای کودکان. استروبوسکوپی حنجره یک روش تصویربرداری از ارتعاشات تارهای صوتی در حین تولید صدا است.

به‌ ویژه زمانی که فرکانس بسیار زیاد است و به چشم یا دوربین معمولی نمی‌توان به‌ خوبی نوسانات را دید.

در کودکان ، اختلالات صوتی ( مثل گرفتگی صدا ، خش‌ صدایی ، تلاش صدا ، اختلال بلع ) نسبتاً شایع‌اند.

تشخیص دقیق بسیار مهم است ، چرا که می‌تواند تأثیر بر رشد گفتاری ، روانی–اجتماعی ، ارتباط با هم‌ سن‌ و سالان ، مدرسه و کیفیت زندگی کودک داشته باشد.

در نتیجه ، استفاده از استروبوسکوپی در کودکان به عنوان بخشی از ارزیابی صوت مورد توجه قرار گرفته است؛ اگرچه ملاحظاتی وجود دارد.

کاربرد استروبوسکوپی در کودکان

-در بررسی کودکان با گرفتگی صدا یا خش‌ صدایی ماندگار ، تشخیص افتراق بین ضایعه ساختاری (مثل ندول ، کیست ، پولیپ ، وب گلوت) و اختلالات عملکردی (مثلاً سوءاستفاده از صدا ، فشار صوتی) حیاتی است.

-استروبوسکوپی کمک می‌کند تا اطلاعاتی در مورد:

موج مخاطی (mucosal wave) ، دامنه ارتعاش تارها (amplitude) ، تقارن حرکت (phase symmetry) ،

نحوه بسته شدن گلوت (glottal closure) و فعالیت‌های فوق گلوتی (supraglottic activity) بدست آید.

-مطالعات نشان داده‌اند که در کودکان ، استفاده از این روش می‌تواند تشخیص را اصلاح کند.

مثلاً کودکی که صرفاً به عنوان «ندول» تشخیص داده شده اما با استروبوسکوپی مشخص میشود که ضایعه دیگری داشته است.

ملاحظات ویژه ی استروبوسکوپی در کودکان

نحوه انجام

-معمولاً از آندوسکوپ منعطف از راه بینی (transnasal) یا گاهی آندوسکوپ سخت از دهان استفاده می‌شود، بسته به همکاری کودک و شرایط آن.

-قبل از شروع ، ممکن است از اسپری بی‌حسی یا قطره بینی استفاده شود تا ناراحتی کمتر شود.

-کودک باید صداها یا اصوات مشخصی را به‌ صورت پایدار تولید کند (مثلاً «ایـــــییی…») برای ثبت ارتعاشات. همکاری کودک بسیار مهم است.

-سن و قابلیت همکاری عامل بسیار مهمی است: هرچه کودک بزرگ‌تر و همکاری بهتر باشد ، تصویر با کیفیت‌تر خواهد بود.

مطالعه‌ها نشان داده‌اند کودکان بالای حدود ۷ سال معمولاً همکاری بهتری دارند.

چالش‌های خاص این روش عکسبرداری

-در کودکان کوچک‌تر ، مشکلاتی مانند تهوع ، رفلاکس گُلو ، مدت کوتاه پایدار تولید صدا ، ترس از ابزار ، همکاری کم ، تحریک شدید فالانژ و دهان ممکن است پیش بیاید.

-پوشش مخاطی و سازگاری تارهای صوتی در کودکان با بزرگسالان متفاوت است؛ بنابراین تفسیر تصاویر باید با درک این تفاوت‌ ها انجام شود.

شاخص‌ های مورد بررسی در استروبوسکوپی

در ارزیابی تصویری با استروبُسکوپی ، شاخص‌ های زیر معمولاً مد نظر قرار می‌گیرند:

-بسته شدن گلوت (Glottal closure): آیا گلوت کامل بسته می‌شود؟ آیا شکاف قدامی یا خلفی وجود دارد؟

-تقارن فازی (Phase symmetry): آیا هر دو تار صوتی با هم به‌طور متقارن حرکت می‌کنند؟

-دامنه ارتعاش (Amplitude of vibration): میزان جابه‌جایی جانبی تارها.

-موج مخاطی (Mucosal wave): حرکت موج‌ مانند سطح مخاطی روی تار صوتی در حین ارتعاش.

کاهش یا فقدان آن می‌تواند نشان‌دهنده ضایعه یا اسکار باشد.

-منظم بودن ارتعاش (Regularity/periodicity): آیا ارتعاش به‌صورت مداوم و یکنواخت انجام می‌شود؟

-فعالیت فوق گلوتی (Supraglottic activity):

حرکات اضافه در بخش‌های بالاتر از تارهای صوتی (مثلاً فشار دادن ماهیچه‌های فوق گلوتی) که ممکن است اختلال عملکردی همراه باشد.

استروبوسکوپی حنجره در کودکان ابزاری ارزشمند برای تشخیص دقیق اختلالات صوتی است.

با این حال ، برای حداکثر بهره‌وری لازم است که ملاحظات ویژه کودکان رعایت شود.

همکاری کودک ، استفاده از تجهیزات مناسب ، تفسیر مبتنی بر رشد و ترکیب با تیم درمانی مناسب از واجبات است.

مطالعات نشان می‌دهند که این روش می‌تواند تشخیص‌ها را اصلاح کند و در بسیاری از موارد برنامه درمانی را تغییر دهد.